فلسفه نرم و خشک بودن

در نرمی است که انسان پا به جهان میگذارد.
و می میرد آن زمان که خشک میگردد.

اگر ریشه انعطاف ناپذیر شود مردن آغاز گشته است.
آنگاه که خشکی آغاز میگردد فسادی در کار است.

آغاز خشکی و کمال طلبی قدم گذاشتن به سوی مرگ است.
و انگاه که نرمی و ناتمامی غالب شود آغازی بودن پایان خواهد بود.
پس پیروز کسی نیست که قدرتش را گسترش میدهد.

درخت خواهان افتادن خویش است آن زمان که قدرتش را گسترش میدهد.
انسان زندگی را می بازد ، آن زمان که قدرتش را گسترش میدهد.

هیچ چیز در این جهان مانند آب آماده و تسلیم نیست.
با این حال سخت ترین ها را آب فتح میکند.

بهترین در تسلیم و بهترین در بدست آوردن است.
در برگرفته نمیشود ولی در بر میگیرد.

نادیدنی بر دیدنی چیره میشود.
نرمی بر خشکی عذر خواهد کرد.

این است آنچه که همه کس میدانند و هیچ کس به کار نمی بندد.
آنها که تحمل کنند دوباره زاده می شوند.
آنها که رها کنند فاتح میشوند.

صداهای شگفت از شگفت انگیر بر می خیزد.....